Aangezien ik door het vele werken en trainen nog geen tijd gehad heb om een verslag te typen van Enschede hier een kort en bondig verslag van mijn belevenissen aldaar. In Enschede startte ik in het team bij Dirk Jan, Cees en Mark. In de morgen moest je zelf een 1/16e triathlon afwerken en dat korte werk in combinatie met een bleuseventy point zero als triathlonpak was een leuke combi. Ik kreeg te weinig lucht binnen maar leuk was het wel en koud.
S’middags moesten we als team starten. Dirk Jan zwom de 500 meter op kop, ik kon makkelijk meekomen en pakte de leiding voor het grootste deel op de fiets. Al tijdens het fietsen voelde ik mijn kuiten maar leek door de kramp heen te trappen. Na een voor mijn gevoel te langzaam gereden fietsproef wisselde ik snel en begonnen we met zijn vieren aan het lopen. Na 50 meter schoot de kramp in mijn kuiten en was het over. Ik riep de rest van mijn team dat ze maar door moesten. Met drie man finishen was voor hun de beste optie. Er schoot heel wat door mijn hoofd. Uitstappen, rustig verder lopen of gewoon blijven liggen, dat was immers het minst pijnlijke. Ik probeerde de kramp weg te duwen en na een tijdje lukte dat. Toen besefte ik mezelf ook dat ik niet het lulletje van de vereniging wilde zijn dat achter bleef. Missie was dus de mannen voor me weer bij te halen. Ik kon ze net niet zien lopen voor me maar er zat enorm veel power in mijn lichaam en de drive om terug te komen. Na de eerste van drie looprondes kon ik ze zien en ben ik langzaam naar ze toegekropen. Alles begon zeer te doen maar net na de tweede doorkomst kon ik weer aansluiten en nam ik naast Mark de kop over. Ik had mezelf ver in het rood geduwd maar kon bijblijven. Uiteindelijk finishte we met zijn vieren. Mijn longen en keel deden zeer van de inspanning. Ik had dit nodig, net als St. Croix leerde ik hier weer waardevolle lessen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten