Wat ik onderweg heb meegemaakt is lastig te beschrijven maar ik heb het geprobeerd. 10 uur en 26 minuten had ik nodig om 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km lopen af te werken.
Op 27 november liep de wekker af om 03.30 na een goede nacht rust. Ik besloot niet gebruik te maken van het ontbijt dat georganiseerd werd door het Hotel. Ik wilde mijn eigen routine niet overhoop gooien en wilde niks vergeten. Met een aantal andere atleten werden we met de taxi naar Chankanaab (park) gebracht. Eenmaal aangekomen merk ik dat veel mensen nerveus zijn ik ben vrij kalm en wellicht komt dit door de inmiddels vele halve Ironmans die ik heb gedaan. Bandjes op spanning, voeding op de fiets, computer aanzetten en een toilet opzoeken. Het blijkt nogal druk bij de toiletten dus besluit ik de transitie te verlaten en Chankanaab in te gaan. Omdat ik afgelopen week wat gezwommen en gesnorkeld heb in het park weet ik dat er meer toiletten zijn. Ik had mijn eigen porseleinen troon en die zat best lekker, weg van alle drukte.
Eenmaal terug in transitie begeef ik me naar de zwemstart. Ik wacht bij de oostelijk gelegen pier terwijl 99% van de andere atleten naar de westerlijk gelegen pier loopt. Na de start van de professionals om 06.40 gaat het hek open op de oostelijke pier en sta ik als mee van de eerste aan de start, we hebben nog ruim 15 minuten. Ik twijfel maar besluit toch in het water te gaan en houdt me vast aan het net wat de dolfijnen binnen de pier gevangen houdt. Als er nog 4 minuten te gaan zijn zwem ik richting de atleten die al een startlijn hebben gevormd en posteer me op de tweede rij wat aan de rechterkant van de start. De boeien liggen links dus daar is het druk en dat wil ik vermijden.
07.00 uur, een sirene en we zijn weg. Niet omkijken maar recht vooruit en gas geven. Het water is kraakhelder en de vele gekleurde vissen zwemmen onder je. Bij de eerste boei krijg ik wat klappen maar het is niet ernstig. Ik zwem en probeer na te denken over mijn slag daarnaast probeer ik af en toe te genieten van de onderwaterwereld. Met nog enkele meters te gaan bedenk ik me dat het voor mijn gevoel redelijk snel ging. Ik klim de trap op en passeer de timing mat. Ik heb geen horloge om dus weet niet wat ik heb gezwommen, de speaker echter roept dat we rond de 60 minuten zitten en dat is voor mij op dit moment goed.
In de wisselzone is het wat hectisch, Mexicaans. Daarmee bedoel ik wat ongecontroleerde chaos veroorzaakt door jonge Mexicaanse jochies die je wel willen helpen maar geen Engels kunnen. 1 van die mannetjes vraagt mij of ik sunblock wil (ze kunnen het wel) en dus antwoord ik met ja. Een ander Mexicaantje met handschoenen komt aanrennen en smeert het goedje op mijn onderrug. Daarnaast trek ik de armcoolers aan die ik mocht lenen van Koen de Haan (waarvoor dank). Ik spring op de fiets en begin aan de drie rondjes om het eiland.
Op de fiets draai ik snel makkelijk rond en haal her en der atleten in. Waar het westelijke gedeelte van het eiland windstil is kan het aan de andere kant spoken dus besluit ik maar meteen een lekker temp te fietsen. Mijn hartslag is goed en alles verloopt volgens plan. Als ik bij Playa Box de bocht neem zie ik de golven het strand teisteren en dus betekent dat wind schuin tegen... Er vormen zich groepen en ik besluit mijn eigen weg te volgen en dus alleen te fietsen. Misschien maakte ik daar de fout maar ik kan tenminste eerlijk zijn over mijn race. De teller stokt op 32 kilometer per uur en soms nog lager. De wind maakt het niet makkelijk maar desondanks probeer ik positief te blijven en mijn voedingsplan uit te voeren. De eerste ronde verloopt als gepland en ook de tweede verloopt zoals ik had bedacht enkel begint het in die ronde even te regenen. De derde ronde echter wordt een ander verhaal want de wind is nog krachtiger en de luchtvochtigheid als gevolg van de regen is gestegen. Het koelen via de armcoolers loopt super en ik voel me ondanks de wind die me soms als speelbal gebruikt heel goed. Wel heb ik last van mijn onderrug, die is enorm pijnlijk en het lijkt alsof de aërodynamische houding zijn tol eist. Ik kom uiteindelijk binnen na 5 uur en 17 minuten volgens de Garmin. Hartslag ok, voeding helemaal top en dus op naar de laatste van de drie onderdelen.
In de wisseltent een Mexicaantje waar ik wel mee kan communiceren en hij helpt me met van alles, hij pakt zelfs mijn fietsschoenen op en doet ze in de tas. Gelukkig weet hij niet wat ik weet over die schoenen... nou ja de linker dan.
Ik vertrek hoopgevend maar merk al gauw dat de power er niet is. Ik probeer aardig tempo te lopen en de eerste ronde is niet super maar die kom ik nog redelijk door. Tijdens de tweede ronde begint het te regenen en dat is echt een understatement want alles loopt volledig onder water. Er is zelfs een gedeelte op het parcours waar het water 30 cm diep is. Ik vermaak me ondanks dat ik niet harder kan. Maar het wordt wel steeds zwaarder, ik ben niet leeg en heb wel energie maar kan het niet vertalen in snelheid. De tweede ronde is daarom ook een hel. Ik besluit de verzorgingsposten te lopen om te drinken etc. en daarna weet te rennen (of dat wat er op lijkt). De derde ronde ga ik in en bedenk me dat dit best wel leuk is maar nog best ver, 14 kilometer om exact te zijn. Toch is het bijzonder hoeveel Mexicanen er naar het loopparcours zijn gekomen om ons atleten aan te moedigen. Bij start finish staan ze rijen dik. Ze maken muziek, roepen je vooruit en hebben een BBQ. Het is feest in San Miguel de Cozumel want Ironman is op hun eiland. Ik moest dus nog 14 kilometer en die zouden niet makkelijk worden, ik was bang voor het 30 kilometer punt. Dat was in Rotterdam namelijk het kantel punt in mijn wedstrijd. De krampen en enorme pijn bleven uit en met nog tien kilometer te gaan bedacht ik me dat rennen de snelste weg naar de finish is. Eenmaal op de boulevard liep ik de kilometertijden die ik had moeten lopen maar het maakte allemaal niet meer uit. De drukte was enorm en er was geen pijn. Ik draaide de finish straat op en zag de finish lijn. Ik had mijn doel bereikt. Vanaf nu ben ik een Ironman.
Ironman worden was niet makkelijk, veel mensen rondom mijn persoon hebben een steentje bijgedragen. Mijn ouders en broers voornamelijk want zonder hun steun zou ik dit alles niet hebben kunnen bereiken. Gonny bedankt voor de de trainingsschema’s en de adviezen rondom mijn voeding. Jou bijdrage is van grote waarde geweest. Cees bedankt voor het lenen van je wielen ze stonden mooi in de fiets en hebben zeker bijgedragen aan de moraal. Een woord van dank aan mijn sponsoren: Koninklijke FruitmastersGroep, Kanzi, Champion System, HSB Haaften, Allegretto en K-Swiss.
Na de wedstrijd liep ik terug naar het hotel, langzaam begint de pijn in je lichaam te kruipen omdat de adrenaline afneemt. Mijn rug deed zeer en dus keek ik op mijn hotelkamer in de spiegel. Achter op mijn rug zit een rode streep veroorzaakt door de zon en mijn tweedelige tri-suit. Ik ben er inmiddels achter dat het Mexicaantje met de handschoenen in T1 geen sunblock op mijn rug heeft gesmeerd maar Vaseline.
Behoudens de vrij serieuze brandwond ben ik redelijk goed door dit alles heen gekomen en moet ik maar even rustig gaan herstellen. Maar niet te lang want dit smaakt zeker naar meer.
Met sportieve groeten,
Henry
1 opmerking:
Geweldig! Wat een prestatie!
Een reactie posten