Vorig jaar besloot ik mijn seizoen anders in te delen vanwege studie maar ook omdat ik zo graag eens een hele Ironman wilde doen. Ik schreef me in voor de Marathon van Rotterdam als voorbereiding. Zondagmorgen was het zover, de wekker ging af en na een ontbijt reed ik richting station Leerdam om samen met Dirk-Jan en Iris de trein te pakken richting Rotterdam. Ook Sjaak, Mark en Gonny namen de trein. Het was gezellig in de trein en dat nam bij mij de spanning weg. Ik wist dat het lastig ging worden om tal van redenen. Het doel was finishen en kijken hoe lang mijn lichaam het hield.
We kwamen aan in Rotterdam en hadden tijd genoeg om ons rustig voor te bereiden op de lange weg die we hadden te gaan. Iedereen had zijn eigen bedoelingen vandaag. Gezamenlijk gingen we naar de start en in ons startvak hebben we bijna een uur kunnen vertoeven tussen al die andere lopers. Mensen met ervaring maar ook mensen die net als ik na de finish riepen “wie gaat er nu voor de lol 42km en een beetje hardlopen?”
Precies om 11 uur werden we weggeschoten en gingen we allemaal onze eigen weg. Ik besloot me aan te sluiten bij Mark die een mooi constant tempo wist te lopen. Ik probeerde me zoals voorgenomen te verzorgen. Ik dronk water, sportdrank en nam mijn voeding op tijd. Na 10 km ging alles nog super en leek het eigenlijk best wel heel makkelijk te gaan. Ook de daaropvolgende 5 gingen super en het vertrouwen groeide. De support vanuit de Betuwe was fenomenaal en ook een studie genoot had de moeite genomen me vooruit te schreeuwen. Na 17 km stokte het tempo van Mark en besloot ik zelf voorop te gaan lopen en het tempo zoals we liepen te behouden.
Met 4:30 per kilometer ging dat goed en na het halve marathon punt dacht ik nog steeds wat loopt het lekker en wat is dit toch mooi! Ik was op dat punt nog wel zo helder van geest dat ik diezelfde afstand nog eens moest lopen.
Onverminderd gingen we door en probeerde we het tempo hoog te houden. Dat ging goed maar net na kilometer 29 begon ik het moeilijk te krijgen. Er knapte iets in me, de afstand was opeens mijn grootste vijand geworden. Ik was me ervan bewust geworden dat ik iets aan het doen was wat mijn lichaam nog nooit had ondergaan. Ik beleefde de marathon en het werd met elke kilometer pijnlijker en minder leuk.
Mentaal knakte ik, lichamelijk kreeg ik pijntjes. Mijn benen bewogen bij de gratie van mijn gedachte om maar niet te gaan wandelen. Hardlopend ben je het snelste thuis riep ik mezelf moet in. Ik ging door met het nemen van mijn voeding maar voelde elke dreun op het asfalt in mijn benen. Ik begon me af te vragen wanneer Mark me voorbij zou komen, en daarna Waldo en Sjaak. Het is verwonderlijk waar je allemaal aan kunt denken tijdens een dergelijke lijdensweg. Je vraagt je af waarom je dit soort dingen doet, huilen is niet stoer maar een optie. Toch ga je door, waarom weet ik niet ik kan het ook niet benoemen.
4 of 3 kilometer voor het einde begon ik een stukje te wandelen vanwege kramp. Sjaak kwam voorbij en riep me dat ik moest gaan rennen, ik was er immers bijna. Ik dacht; “Ja Sjaak, weet je wat een pijn ik heb en hoe ver 3 km is!?” 3km, 3000meter en nog veel meer centimeters! Ik besloot maar weer te gaan rennen omdat Sjaak dat wilde en ik eigenlijk ook. Sjaak liep langzaam van me weg maar dat maakte me niet uit, ik was weer in beweging en voornemens sterk te finishen.
2km voor het einde schoot de kramp er echt in, ik moest even stoppen, rekken en maar weer het gas erop voor zover het open kon. De laatste kilometer was een hel, er stond ook op de weg 1000meter, ik weet dat dit een kilometer is maar een 1 en 3 nullen is toch angstaanjagend. De finish straat was mooi maar ik ging niet meer zo hard.
De finish liep ik over, Sjaak stond te wachten. Ik heb Sjaak wel 100 keer gezegd dat het gekkenwerk was en hoe pijnlijk mijn benen aanvoelde.
Ik was op, geestelijk en lichamelijk...
Bedankt voor alle support voor, tijdens en na de wedstrijd, het heeft wel degelijk geholpen. Een speciaal woord van dank aan Sjaak die me op sleeptouw nam en me na de finish opving.
Het was precies zoals iedereen had verteld maar ik heb het nu ervaren. Het was niet het debuut dat ik had gewild maar gezien mijn drukke studie en werk van dit moment moet ik tevreden zijn. Ik heb mezelf beter leren kennen en weet nu uit eigen ervaring dat een marathon pas begint vanaf 30 kilometer!
Met sportieve groet,
Henry Piek
P.S. Wie loopt er volgend jaar met me mee?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten