Het is december nu ik dit typ, een lang seizoen is ten einde. Het begon ergens eind 2009 waar ik bedacht had in 2010 eens te racen in Azië. Na een gedegen voorbereiding in Nederland vertrok ik naar Singapore voor de Ironman 70.3 aldaar.
De race verliep niet onaardig en wellicht dat ik er daar achter kwam dat acclimatiseren echt wordt overschat door velen inclusief mezelf. Mijn lichaam kon niet tegen de warmte en het werd een zware wedstrijd. Ondanks de hitte finishte ik als 3e in mijn Agegroup en kwalificeerde ik me dus in maart al voor het WK Ironman 70.3 te Clearwater. Het seizoen moest in Nederland nog beginnen en met een WK ticket op zak was mijn seizoen eigenlijk al geslaagd. Het was tevens een bevestiging dat mijn deelname in 2008 aan het WK geen toevalstreffer was.
Na Singapore volgde de team triatlon van Made waar ik meedeed in het team van Marc van der Kort en Dirk Jan de Jong. Vooraf toch wat twijfelen of ik Maarten kon doen vergeten. Achteraf bleek ik supersnel op die afstand en werden we eerste met ons team, een leuk resultaat. Toen kwam Woerden waar ik niet hard mocht lopen van Gonny en mezelf geprobeerd heb te remmen. Ondanks dat ik met de rem erop liep werd ik daar 8e en was dat voor mij een heel positief resultaat.
In Nieuwkoop wilde ik eens goed lopen en laten zien dat ik na enkele uren wedstrijd nog energie over heb om goed te kunnen lopen. Dat lukte heel aardig en ondanks wat ongemakken in de afsluitende kilometers liep ik voor mijn doen heel hard.
Na Nieuwkoop wat wedstrijden laten varen en mezelf gericht op de belangrijkste wedstrijd in onze regio namelijk de triatlon van Beesd. Een week voor Beesd deed ik mee aan de achtste triatlon van Terheijden waar ik leerde dat focus echt belangrijk is op de korte afstand. Er spookte teveel zaken in mijn hoofd en na een slechte wedstrijd werd ik toch derde achter Cesar Beilo en Terence Olaria. Op 26 juni was het dan zover en stond ik aan de start van de kwart triatlon van Beesd. De druk was hoog omdat iedereen verwacht dat je wel even wint. Er stonden sterke atleten aan de start dus zou het spannend worden. Na een goed zwemonderdeel en een goede fietsproef heb ik mezelf de longen uit mijn lijf gelopen. Marcel Gierman was als eerste van de fiets afgekomen, met ruim 4 minuten voorsprong. Op de meet was het verschil nog maar 30 seconden. Ik werd dus tweede in wellicht mijn beste wedstrijd van het seizoen.
Na Beesd vertrok ik naar Rhode Island voor de volgende Ironman 70.3. Toen ik aankwam in Amerika was er een hittegolf en temperaturen boven de 35 graden waren geen uitzondering. Tijdens de wedstrijd verliep alles tot en met het fietsen niet onaardig. Na enkele kilometers tijdens het lopen ging het mis, mijn lichaam kon niks met de warmte en ik was voor mijn gevoel op. Mijn lichaam was hol van binnen en ik was blij dat ik heb kunnen finishen.
Na Amerika kwam Deil en daar had ik nog last van Rhode Island, ik kon mezelf geen pijn doen. Deil ging niet zoals het hoorde en na de wedstrijd besloot ik rust te nemen. Wellicht was dat de beste beslissing van het seizoen. Twee weken relaxen en een te gezellige stap- avond zorgde ervoor dat ik weer zin had om het seizoen goed af te sluiten.
Een periode van trainen voor het WK begon en na een goede voorbereiding was het 13 november eindelijk zover. In Clearwater wilde ik mijn tijd van 2008 wegpoetsen en een goede halve marathon lopen. Na een degelijke zwemproef en een sterke fietsproef waarvan het tweede deel sneller was dan het eerste mocht ik beginnen met lopen. Ik voelde me super en kon heel makkelijk vlot lopen. Ik was gefocust en voelde dat dit mijn wedstrijd was. Onderaan de Causeway Bridge stapte ik op een fles en benadeelde ik mijn voet en enkel. De pijn bleef even weg maar ging al snel opspelen en dus zag ik het alweer voor me; een waardeloze looptijd. Ik probeerde het tempo zo hoog mogelijk te houden en finishte uiteindelijk met een halve marathon tijd van 1:33:49. Mijn snelste looptijd in een halve Ironman en ondanks de pijn in de voet geeft dat toch vertrouwen voor de toekomst.
Het was dus samenvattend een jaar met mooie resultaten en heel erg veel leermomenten. Triatlon is een individuele sport maar gelukkig zijn er veel mensen die me steunen en hun kennis willen delen. Een woord van dank aan Gonny Rosendaal voor het maken van de trainingsschema’s zonder het gestructureerd sporten had ik deze stappen niet gemaakt. Daarnaast natuurlijk de trainers bij Vahalis en mijn clubgenoten.
Ook zonder sponsoren was een seizoen als deze niet mogelijk en daarom wil ik de volgende bedrijven bedanken voor hun support het afgelopen jaar:
- Koninklijke FruitmastersGroep
- Kanzi
- Camiel van den Bergh
- Bioracer
In 2011 staat enkele dingen vast;
Ik zal lopen op K-SWISS en starten in de Ironman Cozumel te Mexico. Meer nieuws over het seizoen 2011 en sponsoren volgt snel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten