Ironman Antwerp 70.3 (Boete, Regen, Zwarte kaart en Zere benen)

Gisteren stond mijn laatste halve Ironman van dit jaar op de planning. De ironman 70.3 van Antwerpen was een leuke laatste halve Ironman om nog even ervaring op te doen en te genieten van een grote wedstrijd. Met een gigantisch topveld bij de mannen en vrouwen was het genieten in Antwerpen.

Ik was op zaterdagmiddag met mijn ouders afgereisd naar Antwerpen. in het hotel liepen talloze atleten rond met compressiesokken, kleurrijke schoentjes en fietsen die duurder waren dan de eigen auto's. In ons hotel zaten ook Fraser Cartmell en Belinda Granger (winnaar Antwerp Ironman 70.3 2008).

Op de ochtend van de wedstrijd was het slecht weer, het regende hard en de wind was ook geen pretje. Ik ging op de fiets richting de start maar werd aan het eind van de Waaslandtunnel door de politie aangehouden. Geen wedstrijd voor u vandaag meneer klonk het uit de mond van de Agent. Ik had een grove overtreding begaan. Er werd een busje besteld en ik stond echt perplex. De waaslandtunnel is verboden terrein voor fietsers maar ik was die ochtend echt niet de enige. Na wat discussie bleek mijn NTB pasje voldoende om een vette bon te krijgen. De precieze hoogte weet ik niet maar dat het boven de honderd euro uitkomt is zeker. Gelukkig kon ik na dit vervelende incident verder richting start. Hartslag 200 en bijna ingeladen door de politie. Het weer was er niet beter op geworden en nog steeds kwam het met bakken uit de hemel. Al ruim voor de start werd het wetsuit aangetrokken om toch enige warmte te hebben. Altijd leuk om voor de start nog wat bekende tegen te komen en wat woorden te wisselen.

Zwemmen (1900 meter zwemmen in het Galgenweel)
5 minuten na de professionals werden we weg geschoten om 11:05 in de ochtend. Het was vechten voor een plekje en na wat klappen geincasseerd te hebben had ik bij het keerpunt goede voeten gevonden voor de laatste 900 meter. Het zwemmen verliep niet onaardig met een schouder die onder de tape zat. Met 30 minuten en 34 seconden stond ik boven aan de trap bij de uitgang van het zwemmen. Ik liep richting de fiets om te wisselen. De looptocht naar de uitgang van het parc fermee was een drama. over een dunne strook mochten we naar de uitgang rennen met de fiets. Een echte recreant had bedacht dat rustig lopen makkelijker was. We konden er niet voorbij en iedereen was aardig gebrand om hard te fietsen.

Fietsen (90 kilometer door de haven van Antwerpen)
Het fietsparcours bracht ons richting de Waaslandtunnel, dezelfde tunnel waar ik s'morgens ookal eens doorheen was geknalt. Nu mocht ik er gelukkig wel doorheen zonder politie escorte. Het fietsparcours was met veel regen en wind een uitdaging. Ik kon aardig ronddraaien en had een mooi tempo zowel in snelheid als in beentempo. Ik was van te voren al gewaarschuwd voor de spoorwegen die de wegen kruisen in het havengebied. De organisatie had matten gelegd zodat we daar overheen konden. Ik heb met het overkruisen van deze matten geen problemen gehad maar er zijn diverse atleten onderuit gegaan. Het parcour is vrij vlak maar had op sommige punten een fikse wind staan waardoor het moeilijk was het tempo hoog te houden. Na 35 kilometer bedacht een voorganger eens goed te remmen waardoor ik te dicht op hem reed en prompt een zwarte kaart kreeg van de wedstrijdleiding. Ik moest me langs de moter melden en het gas los laten. Er werd me verteld dat ik een straflus moest lopen in het wisselpark na het fietsen. Ik was eigenlijk kwaad omdat ik weinig kon doen aan het voorval maar discussieren met juryleden werkt niet dus besloot ik maar hard door te trappen. Op 70 km van het einde werd ik bijgehaald door Pieter de Neve en sloot aan. Samen met nog een atleet en op respectabele afstand reden we de laatste 20 kilometer. op sommige stukken reden we zelfs 49 kilometer per uur. De laatste 3 kilometer heb ik Pieter en de andere fietser laten lopen om rustig rond te kunnen draaien en mijn benen te laten wennen aan een hoger tempo om zo de overgang naar het lopen makkelijker te maken. Net voor het einde van de fietsproef stonden mijn ouders te roepen.

Lopen (3x 7 kilometer door het centrum van Antwerpen + de straflus)
Ik kwam de wisselzone in en wilde mijn fiets in de rekken zetten. Na wat geklooi en tijdsverlies besloot ik de fiets tegen de hekken te zetten. Mijn voor en achterwiel paste niet in het hek. Een waardeloos systeem dat me echt tijd heeft gekost. Ik ging onderweg voor het laatste onderdeel. Na het lopen van de straflus mocht ik het echte parcour op en begon mijn helse tocht door de straten van Antwerpen. Ik weet niet wat het was maar sinds mijn terugkomst uit Amerika heb ik niet meer lekker gelopen. Mijn benen voelde zwaar en er zat weinig gang in. Ook mijn schouder deed zeer na 2 uur en 17 minuten in de tijdritbeugel gelegen te hebben. Ik heb er het beste van gemaakt en werd elke ronde door mijn ouders aangemoedigd. Ik eindigde de wedstrijd in 4 uur 35 minuten en 42 seconden.

Vanmiddag naar de Fysiotherapeut om eens goed te kijken naar de schouder. Verder was het een leerzame dag met slecht weer tijdens het zwemmen en fietsen. Gelukkig was het droog na de fietsproef.

Met nog drie wedstrijden op de planning is het triathlon seizoen bijna ten einde en weet ik waar de komende winter aan gewerkt moet worden. Mijn lopen is ondermaats en het zwemmen kan verbeterd worden. Met het fietsen zit het wel goed, 39,5 gemiddeld over 90 kilometer is niet onverdienstelijk.

Sportieve groeten,

Henry Piek