Al voor het finishen van de Ironman in Cozumel was ik ingeschreven voor de Ironman van Zwitserland. Na een meer dan goede voorbereiding voelde ik me ruim een week voor Zwitserland echt klaar voor de wedstrijd. Helaas werd ik op de maandag voor de wedstrijd ziek en dat duurde tot woensdag. De dagen die daarop volgde rustig aan gedaan en ik dacht weer helemaal hersteld te zijn.
Op zondag om 7.00 uur werden we weggeschoten en lag ik goed vooraan tussen ruim 1700 atleten. De 3,8 km was opgedeeld in twee stukken door een landgang halverwege. Het eerste deel was vrij makkelijk maar de golven waren hoog. Weinig last van andere atleten alleen had ik het gevoel dat niemand een rechte lijn zwom. Na de landgang die het lange monotone werk breekt begonnen we aan het tweede deel van het zwemmen. Ook hier had ik het gevoel dat we teveel meters maakten en niet in een rechte lijn zwommen. Ook leek er een stroming te zijn die ons zwemmen beïnvloedde.
Na 1 uur en 3 minuten klom ik op de kant en trok ik in de wissel een wind/ regenvest aan en armstukken. Daarna op de fiets voor 180 kilometer fiets plezier. De ronde liep het eerste deel vlak langs het meer van Zurich waar het parcours nagenoeg vlak is. Het liep lekker en na wat stuivertje wisselen met wat andere fietsers had ik mijn eigen tempo te pakken en reed ik mijn eigen race. Het was druk met allerlei mensen die achter elkaar aan reden. Gelukkig heb je goede officials in Zwitserland en zag je de ene na de andere kaart getrokken worden. Ik nam mijn voeding en voelde me op zich best ok, alles leek er goed uit te zien. De heuvel met de naam 'The Beast' liep goed alsook 'Heartbreak Hill'. In ronde twee ging het mis op het rechte stuk langs het meer van Zurich. Al mijn voeding kwam er uit en dus zag dat er volgens mij wat vies uit voor omstanders en andere atleten. Plan B was om vloeibare voedsel te nemen maar ook dat kwam er niet al teveel later uit. Mijn maag was niet gediend van repen en gelletjes, alles kwam eruit en dus was ik 'leeg'. Met een kleine 20 kilometer tot de volgende verzorgingspost zat ik er aardig doorheen. Ondanks alle ellende en de 100 keer dat ik tegen mezelf heb gezegd stap nou af want dit wordt niks meer toch doorgefietst en bij de eerst volgende verzorgingspost Cola genomen. Dat bleek mijn lichaam wel te verdragen en dus was plan C cola drinken en zien hoe we dit gingen overleven. Je begint jezelf ook echt af te vragen waar je dit aan te danken hebt. Ondertussen werd ik ingehaald door alles en iedereen. Ik was op, geestelijk en lichamelijk. Waar ik het vandaan heb gehaald weet ik niet maar ik heb het einde van de tocht gehaald op cola en doorzettingsvermogen. Ik heb gescholden en zelfs gejankt op de fiets, dit was niet wat ik me er van had voorgesteld.
In de tweede wisselzone de schoenen aan en dan maar een goed looponderdeel afwerken, dat was het enige dat ik nog kon doen om de dag positief af te sluiten. De eerste kilometers liepen goed en ik had een tempo gevonden dat me paste. Ik dronk weer cola en zo liep ik mijn kilometers. Frank gaf me nog wat voeding aan en riep me nog vooruit. Die had het ook zwaar, mij in de regen aanmoedigen. Uiteindelijk liep het in de derde ronde weer mis. Mijn maag was klaar met alles wat ik het die dag had aangedaan en dus zocht ik een toilet op. Ik denk dat ik daar bijna 5 minuten op heb gezeten. Na dat bezoek was het eigenlijk van toilet naar toilet rennen en was ik er echt klaar mee. Ik wilde alleen nog maar finishen, dat was het voornaamste doel. Het duurde lang en ik kan niet zeggen dat ik tijdens de wedstrijd heb genoten. Het was echt de meest afgrijselijke wedstrijd die ik ooit heb gedaan. Waar een wil is is een weg, en die eindigde ondanks alle tegenslag op het blauwe tapijt onder een finishboog. Net onder de 11 uur had ik nodig voor mijn lijdensweg, niet wat ik had gepland maar zoals ik weet krijg je niet altijd waar je recht op hebt.
Ondanks alle ontberingen en tegenslag kan ik zeggen nu ik dit typ dat ik wel wat pluspunten heb en dat dit hem gewoon niet was. Waarschijnlijk toch nog naweeën gehad van de dagen ervoor en dus niet helemaal fit gestart. Als je een goede Ironman wil draaien moeten alle vezels in je lichaam goed zijn, dat waren ze zondag 15 juli niet. Nu herstellen en nadenken over de rest van 2012, en wat gaan we doen in 2013?
Een woord van dank aan Gonny voor de schema's en de adviezen. Aan Frank, mijn neefje die er ondanks mijn lijdensweg voor me was en stond waar hij moest staan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten