Rhode Island 70.3

Enkele weken geleden zaten we in een Wok restaurant te debatteren over onze vakantie bestemming. We zouden gaan fietsen in Frankrijk... Waarom niet New York stelde mijn neefje voor. Ja waarom niet New York. Na een email richting Rhode Island en een lucratief voorstel van hun kant was ik om. Frank (mijn neefje) had alles al uitgezocht. We zouden een week rondom wedstrijd locatie hangen en daarna een weekje New York. Tickets geboekt, hotels geregeld en hoppa op 4 juli (Independence Day) vlogen we naar NYC!

Na Independance day in New York gevierd te hebben reden we met een huurauto naar Seekonk, nabij Providence. Daar heb ik nog wat kunnen trainen en hebben we relaxed (lees winkelen, sightseeing etc) naar de wedstrijd toe kunnen werken.

Op 10 juli ging de wekker vroeg, zonder enige wedstrijdspanning reden we met de bus naar de start van de wedstrijd. Het zwemmen was in Lincoln State Park, echt prachtig maar erg warm water. Het was een non wetsuit swim dus geen pak ditmaal. De start was om 7 uur en rond die tijd werden we weggeschoten. Het zwemmen ging lekker en voor mijn gevoel lag ik aardig voorin. Na 33 minuten klom ik de kant weer op en zag ik Frank staan met zijn camera. Op naar T1 om snel te wisselen.

Het wisselen ging snel, ik pakte de fiets en liep met de fiets aan de hand door de wisselzone. Toen gebeurde er iets dat voor mij nieuw was... Pssssssst hoorde ik en mijn voortube bleek leeg te lopen. Ik stond aan de kant in de wisselzone en werd direct geholpen door de jongens van NBX (fietsenmakers). Er ging pitstop in de voorband en die leek na meerdere controles goed hard te blijven. Op weg dan maar op een mooi en vooral zwaar fietsparcours. Het fietsen liep moeilijk, ik kom ritme tekort maar blijk toch nog aardig snelheid te kunnen maken. De snellere fietsers kan ik bijhouden of haal ik zelfs in. Na 5 tot 10 kilometer begin ik het goede gevoel te krijgen en begin ik lekker te fietsen. De snelheid zit er weer in en we gaan hard. Ik haal veel atleten in, agegroupers uit eerdere series maar ook atleten van mijn eigen leeftijd. Op milemarker 15 een knal en mijn voortube begeeft het. Aan de kant met de fiets, tube eraf peuteren en een nieuwe erop. Dat gaat snel en eigenlijk makkelijker dan gedacht. Lucht erin en weer op de fiets. Jammer van het oponthoud maar het is niet anders dat is wat ik dacht. Na 2 of drie mile loopt mijn tube af, hij is weer zacht. Stoppen en pitstop erin, voortube is weer hard dus maar weer gaan. Net voor Milemarker 20 slaat het noodlot weer toe, de tube is weer leeg. Geen reservetube meer, geen lucht meer en ook geen pitstop meer... Einde wedstrijd, dat is wat er door me heen schiet. Ik begin te lopen met de fiets naast me. Ik heb nog niet de helft van het fietsparcour afgelegd en daar loop ik dan, atleet nummer 1456. Ik voelde me slecht toen ik langs de weg stond, dit is niet zoals ik had gepland. Ik wilde ondanks trainingsachterstand etc gewoon een goede wedstrijd op de mat leggen. In de verte riep iemand mijn nummer. “Hey 1456 do you need some help?” Een oudere vrouw stopte en vroeg wat er mis was. Ze wilde haar reserve binnen- en buitenband afgeven. Ik legde haar uit dat ik een tube zocht maar dat ik het tof vond dat ze stopte. Veel atleten kwamen voorbij en riepen of ze konden helpen of stopte zelfs zoals de oudere vrouw dat maakt de sport in mijn ogen mooi. De mensen die me wilde helpen gingen niet voor een tijd, ze hadden lol in wat ze deden. Deze mensen deden me beseffen dat genieten belangrijk is. Ik was daarom ook niet meer rouwig om mijn lekke banden, het was jammer maar niet anders. Ik liep door met de fiets in de hand hopend op iemand met een oplossing.

Na een lange tijd hoorde ik wat getoeter en reed een auto van NBX achterop. Ik dacht eerst dat ook zij me niet konden helpen aan een nieuwe tube maar ze hadden een betere oplossing. Ik kreeg een ander voorwiel, een 404 met roze voorband... “Go get them!” Dat deed ik, gas op de benen en gaan. Ik haalde weer veel atleten in en sommige mensen die me hadden willen helpen riepen me allerlei positieve dingen toe toen ik ze voorbij vloog. Het ging hard, heel hard en ondanks de lekke banden denk ik dat ik heel verdienstelijk heb gefietst. Ik kwam later dan gepland aan in Providence voor de loopproef.

Ik begon met lopen en wilde ondanks weinige training netjes lopen. Rhode Island is nogal heuvelachtig dus was ik benieuwd of ik nog potjes kon breken. Een nette overall tijd of zelfs top 5 in mijn leeftijdscategorie was allang niet meer mogelijk. Na 1 kilometer stond Frank er, die was vandaag coach. Ik kreeg iets naar mijn hoofd geslingerd waar ik om kon lachen ik riep hem nog na “drie keer lek”. Lopen dus, heuvel op, heuvel af enz. Het lopen ging lekker. Het was warm in Providence en er was bijna nergens schaduw. Goed nadenken over voedsel en vooral blijven drinken. Ik koos 2 verzorgingsposten uit waar ik doorheen liep. Dit om goed te kunnen drinken. Na het keerpunt mocht ik nog een keer die steile heuvel bedwingen, ik had er geen problemen mee en liep goed. Ik hoorde veel mensen langs de kant roepen dat ik makkelijk liep en dat gaf me nog meer energie. Op de terugweg tegen Frank geroepen dat hij naar de finish kon, ik zou er namelijk zo aan komen. Nog even pijn lijden en genieten van de finish! De finish ligt recht voor het Capitool en is een prachtige locatie. Ik liep de finish over met een tevreden gevoel.

Frank was snel ter plaatse na de finish, Hele verhaal uitgelegd over mijn pech onderweg. Ik was er kalm onder, er zijn ergere dingen in de wereld en ik had die dag veel geleerd. Ik was tevreden over mijn huidige zwemniveau, mijn fietsen was sterk ondanks de lekker banden en het lopen ging heel goed, het kan zeker nog beter maar daar gaan we aan werken.

Bedankt voor de getoonde interesse na de wedstrijd via mail, sms of social media.

Met sportieve groeten,

Henry Piek