Gisteren stond dus Woerden op het programma, één van Nederlands mooiste wedstrijden naar mijn mening. Het was de derde keer dat ik meedeed in Woerden aan de kwart. Doel voor de wedstrijd was een top vijf plaats bemachtigen maar met enig realisme dacht ik meer aan evenaring van mijn tijd uit 2010. Maar ook dat leek me ambitieus gezien mijn voorbereiding. Voor de wedstrijd natuurlijk wat woorden gewisseld met bekende uit de sport en relaxt voor kunnen bereiden. Vanwege de harde wind geen disc en dat bleek een goede keuze.
Het wetsuit ging aan en op naar de start. Snel een gel naar binnen werken en inzwemmen. Het startschot klonk en omdat ik in de voeten van Cees lag ging het de eerste honderd meter super. Ik lag zowaar achter de kopgroep, hoe bizar is dat. Nadenken over de slag en de uitvoering daarvan was de gedachte die ik had. Tot zoals wel vaker iemand mijn zwembril moest raken en die liep vol aan 1 kant. Stoppen en rechtzetten was geen optie, ik had nog voeten voor me en besloot door te zwemmen. Het was niet heel comfortabel maar ik denk dat het de enige juiste keuze was. Het had me anders tijd en posities gekost. Ik klom het water uit en toen begon de ellende, het pak moest uit en dat werkte niet mee. Ik heb staan prutsen en heel veel tijd verloren in het parc fermee.
Dan maar fietsen, ook dat was weer nieuw na het zwemmen. De Kuota ging als een speer en ik kon al gauw zien hoe de situatie voor me was. Er rijden altijd veel atleten voor me dus er was eigenlijk niks nieuws ik had er wellicht minder voor me gehad als mijn pak gewoon was uitgegaan. Woerden uit was met 48-49km per uur en terug was hard werken met 36-39km per uur. Halverwege ronde 2 haalde ik Cees bij die op reglementaire afstand in een groepje reed. Ik haalde de mannen in en dacht ze wel los te rijden. Dat bleek dus niet het geval, ik was de pacemaker vandaag. Voelde me net Cancellara die de rest op sleeptouw nam. Waldo reed achter ons en die ging nog een stukje harder, hij haalde ons bij net voor de wissel. Wissel twee ging snel, zoals het hoort zullen we maar zeggen.
Aangezien ik de hele meute mee naar binnen had gereden leek het me verstandig flink door te trekken met lopen. Er waren er immers genoeg achter me binnen gekomen. Lopen ging lekker en al snel kwam ik in niemandsland. Geen atleten voor me en eigenlijk niks direct achter me. Dat maakt het lopen eenzaam. Gelukkig stonden Henry van Helden en onze fietstrainer Rene me vooruit te schreeuwen. Ik had ze tijdens het fietsen al zien staan en de support was super. Ik kon de vier ronden lekker lopen en eindigde als 6e Ik was sneller dan vorig jaar en dat was eigenlijk de grootste winst.
Er zijn nog geen uitslagen bekend dus zodra deze beschikbaar zijn dan wordt dit verslag aangepast.
Met sportieve groeten,
Henry Piek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten