Het is inmiddels weer enkele weken geleden dat ik voor het laatst berichtte over de problemen met mijn ogen. Momenteel heb ik speciale lenzen die mijn ogen terug corrigeren naar respectievelijk 90% zicht op rechts en 95% op links. Dit betekend dat ik dus weer normaal functioneren kan en ook weer mag autorijden.
Hoe ik het ga oplossen met triathlon is nog een raadsel, zonder lenzen ben ik niet blind maar het inschatten van bochten etc. gaat toch anders als de bocht er ineens eerder blijkt te zijn. Met zwemmen zal het dus zonder correctie moeten maar gelukkig moet ik toch altijd volgen. Voor het fietsen en lopen zou een sportbril met speciale glazen een oplossing kunnen zijn.
Ondertussen gaan we vrolijk verder met de training voor 2013.
Daarin is het voornaamste doel een goede en evenwichtige race in Lake Placid. De rest van de seizoensplanning zal de komende weken op mijn blog geplaatst worden.
zaterdag 3 november 2012
woensdag 3 oktober 2012
Medisch bulletin
Seizoen 2012 is ten einde, normaal ga je dan evalueren en daar een stukje over schrijven. Geloof me, dat stukje komt nog. De afgelopen weken stonden echter in het teken van mijn gezichtsvermogen dat drastisch achteruit is gegaan en waar ik vrij plots achter ben gekomen.
Mijn ogen zijn nooit super geweest en vroeger droeg ik een bril omdat ik de krijt stenografie van mijn leraren van achteruit de klas niet kon lezen. Ik kreeg een brilletje aangemeten maar deed deze nooit echt op, ik verhuisde naar halverwege of verder vooraan in de klas. Toen ik mijn rijbewijs ging halen toverde ik het ding weer tevoorschijn maar echt nodig was het naar mijn mening niet.
3 weken geleden had ik een ontsteking aan mijn linkeroog waardoor ik erachter kwam dat de rechter zo slecht was dat ik echt schrok. Ik kan grove vormen onderscheiden maar teksten etc. zijn een raadsel. Het lijkt alsof ik een photoshop filter blur 80% over mijn ogen heb. Helaas is deze niet via een schuifbalk te regelen.
Na een bezoek aan de brillenzaak en een confronterende constatering van de opticien een afspraak gemaakt met een kliniek waar ze alles weten over ogen. Daar ben ik getest en bleek de diagnose van de opticien de juiste. Ik heb een serieuze oogziekte die voornamelijk mijn rechteroog heeft aangetast. Dit probleem is aangeboren en openbaart zich tussen je 20ste en 30ste levensjaar. Het is een aandoening aan het hoornvlies. Door constante wisseling van sterktes in mijn rechteroog en is een bril of een zachte lens geen optie, ook een laser behandeling heeft geen zin. Een harde lens zou dat wel moeten zijn en dus is dat hopelijk de oplossing voor mijn probleem. 1 op de 2500 mensen heeft hier in Nederland last van, echter bij de 1 is het minder erg dan bij de ander.
Hoe de oogziekte zich in de toekomst gaat manifesteren weet ik hopelijk over drie maanden dan staan er wederom tests gepland. Er zijn verschillende scenario's te bedenken maar ik hoop dat alles met een lens op te lossen is.
Dat was hem voor nu, die seizoen overweging houden jullie tegoed van me! Morgen weer naar de oogarts.
Met vriendelijke groeten,
Henry
Mijn ogen zijn nooit super geweest en vroeger droeg ik een bril omdat ik de krijt stenografie van mijn leraren van achteruit de klas niet kon lezen. Ik kreeg een brilletje aangemeten maar deed deze nooit echt op, ik verhuisde naar halverwege of verder vooraan in de klas. Toen ik mijn rijbewijs ging halen toverde ik het ding weer tevoorschijn maar echt nodig was het naar mijn mening niet.
3 weken geleden had ik een ontsteking aan mijn linkeroog waardoor ik erachter kwam dat de rechter zo slecht was dat ik echt schrok. Ik kan grove vormen onderscheiden maar teksten etc. zijn een raadsel. Het lijkt alsof ik een photoshop filter blur 80% over mijn ogen heb. Helaas is deze niet via een schuifbalk te regelen.
Na een bezoek aan de brillenzaak en een confronterende constatering van de opticien een afspraak gemaakt met een kliniek waar ze alles weten over ogen. Daar ben ik getest en bleek de diagnose van de opticien de juiste. Ik heb een serieuze oogziekte die voornamelijk mijn rechteroog heeft aangetast. Dit probleem is aangeboren en openbaart zich tussen je 20ste en 30ste levensjaar. Het is een aandoening aan het hoornvlies. Door constante wisseling van sterktes in mijn rechteroog en is een bril of een zachte lens geen optie, ook een laser behandeling heeft geen zin. Een harde lens zou dat wel moeten zijn en dus is dat hopelijk de oplossing voor mijn probleem. 1 op de 2500 mensen heeft hier in Nederland last van, echter bij de 1 is het minder erg dan bij de ander.
Hoe de oogziekte zich in de toekomst gaat manifesteren weet ik hopelijk over drie maanden dan staan er wederom tests gepland. Er zijn verschillende scenario's te bedenken maar ik hoop dat alles met een lens op te lossen is.
Dat was hem voor nu, die seizoen overweging houden jullie tegoed van me! Morgen weer naar de oogarts.
Met vriendelijke groeten,
Henry
zondag 19 augustus 2012
1/8e Veenendaal
Gisteren stond de 1/8e triatlon van Veenendaal op het programma. Starten op het NK diezelfde dag was vanwege mijn huidige fitheid geen optie. Ik koos er dus voor in de morgen op de korte afstand te starten, een afstand die me vroeger goed lag.
Ik was op tijd aanwezig in Veenendaal en wist dat het een non-wetsuit zwem zou zijn. Om 09.00 uur werden we weggeschoten en wellicht had ik iets dichter naar rechts moeten starten maar nu lag ik al snel in de voeten van de koploper. Dat die iets te hard ging werd me bij de tweede boei duidelijk en dus dook ik in de voeten van een achtervolgend groepje. Als vijfde in mijn serie kwam ik uit het water en al snel zat ik op de fiets.
Op de provinciale weg kon ik goed doortrekken en zat ik al snel in tweede positie een 200m achter de koploper. Achterop het parcours in een bocht gleed mijn voorwiel weg en lag ik op het asfalt. Een ervaring die ik nog niet had. Ik stond op en controleerde de schade aan mijn lichaam. Het leek mee te vallen al had ik wat last van mijn enkel en heup. De ketting kreeg ik niet 1-2-3 op het tandblad en dus wist ik eigenlijk al dat ik de wedstrijd had verloren. Eenmaal terug op de fiets had ik even nodig mijn ritme terug te vinden. Ik liep uiteindelijk weer in op de kop maar het gat was nog steeds aanzienlijk.
Eenmaal in de wissel was het zaak proberen terug te lopen naar de kop. Mijn lichaam was wat stram na de aanraking met het asfalt en ik liep niet vanzelf. Uiteindelijk kwam ik in mijn serie iets te kort om nog op de derde plek te eindigen. Overall in alle series werd ik zesde. Ik was wel derde in de categorie 20-30 en dus mocht ik nog op het podium. De valpartij heeft me een veel betere klassificate gekost maar goed dan had ik niet moeten vallen. Toch had ik graag gezien waar ik dan had geëindigd tussen al die korte afstand specialisten.
In de namiddag het NK als toeschouwer bekeken. Mooi om te zien hoe vrienden uit de sport in de verzengende hitte alles gaven. Omdat atleten niet genoeg water kunnen krijgen in deze temperaturen besloot ik te assisteren bij een waterpost. Of ik naast het parcours sta te schreeuwen of met een paar bekers water in mijn hand maakt dan ook niet uit.
Wat we nu gaan doen weet ik nog niet. 2013 plannen, dat zeker maar dit seizoen zit het er qua triatlons denk ik op. Waarschijnlijk nog wel ergens een halve marathon en wat loopwedstrijdjes maar dan houdt het wel op.
Sportieve groeten,
Henry Piek
Ik was op tijd aanwezig in Veenendaal en wist dat het een non-wetsuit zwem zou zijn. Om 09.00 uur werden we weggeschoten en wellicht had ik iets dichter naar rechts moeten starten maar nu lag ik al snel in de voeten van de koploper. Dat die iets te hard ging werd me bij de tweede boei duidelijk en dus dook ik in de voeten van een achtervolgend groepje. Als vijfde in mijn serie kwam ik uit het water en al snel zat ik op de fiets.
Op de provinciale weg kon ik goed doortrekken en zat ik al snel in tweede positie een 200m achter de koploper. Achterop het parcours in een bocht gleed mijn voorwiel weg en lag ik op het asfalt. Een ervaring die ik nog niet had. Ik stond op en controleerde de schade aan mijn lichaam. Het leek mee te vallen al had ik wat last van mijn enkel en heup. De ketting kreeg ik niet 1-2-3 op het tandblad en dus wist ik eigenlijk al dat ik de wedstrijd had verloren. Eenmaal terug op de fiets had ik even nodig mijn ritme terug te vinden. Ik liep uiteindelijk weer in op de kop maar het gat was nog steeds aanzienlijk.
Eenmaal in de wissel was het zaak proberen terug te lopen naar de kop. Mijn lichaam was wat stram na de aanraking met het asfalt en ik liep niet vanzelf. Uiteindelijk kwam ik in mijn serie iets te kort om nog op de derde plek te eindigen. Overall in alle series werd ik zesde. Ik was wel derde in de categorie 20-30 en dus mocht ik nog op het podium. De valpartij heeft me een veel betere klassificate gekost maar goed dan had ik niet moeten vallen. Toch had ik graag gezien waar ik dan had geëindigd tussen al die korte afstand specialisten.
In de namiddag het NK als toeschouwer bekeken. Mooi om te zien hoe vrienden uit de sport in de verzengende hitte alles gaven. Omdat atleten niet genoeg water kunnen krijgen in deze temperaturen besloot ik te assisteren bij een waterpost. Of ik naast het parcours sta te schreeuwen of met een paar bekers water in mijn hand maakt dan ook niet uit.
Wat we nu gaan doen weet ik nog niet. 2013 plannen, dat zeker maar dit seizoen zit het er qua triatlons denk ik op. Waarschijnlijk nog wel ergens een halve marathon en wat loopwedstrijdjes maar dan houdt het wel op.
Sportieve groeten,
Henry Piek
maandag 13 augustus 2012
Triathlon Deil
Afgelopen zaterdag was het zover, de jubileum editie in Deil. Na mijn iets mindere wedstrijd in Zwitserland wist ik niet wat ik moest verwachten van mezelf. Dat het pijn zou gaan doen en dat ik niet topfit was werd me tijdens het zwemmen wel duidelijk. Ik was te aardig en liet me van mijn plek beroven net achter de betere zwemmers. Dan mag je alleen zwemmen en dat ging me ookal niet best af. Ik klauterde het water uit en ging richting de fiets, ik zat er niet bij en dus moest ik hard werken op de fiets.Er stond nogal wat wind en al snel haalde ik de eerste atleten in. Dit gebeurd eigenlijk altijd en meestal vind ik dan wel een tempo dat me bevalt en waarmee ik makkelijk kan ronddraaien. Vandaag dus niet, de benen voelde niet eens slecht maar er zat geen 'power' achter. Redelijk frustrerend maar niks aan te doen. Het was stoempen op de fiets. Om het moraal nog verder naar beneden te werken kwam Waldo als een sneltrein voorbij zetten. Die ging echt te hard maar wilde waarschijnlijk als eerste wisselen.
Ik kon de schade beperken op het fietsen en net achter Dirk Jan kwam ik terecht op het loopparcours. De eerste twee ronde liep het nog wel aardig maar daarna zakte het tempo weg. Ik was niet wedstrijdfit en miste weer de power. Roland kwam nog voorbij en dus werd ik vierde de beste plek die je als sporter kunt hebben.
Snelle conclusie is dat er gewoon geen kracht in de armen en benen zaten. Ik twijfelde eerst of ik wel degelijk mijn best had gedaan maar aangezien ik zaterdagavond overal pijn had lijkt dat toch het geval. Misschien hebben mensen toch gelijk gehad en heb ik Zwitserland iets meer dan een jas uitgedaan.
Hulde aan de mannen voor me, zij waren vele klassen beter. Gelukkig weet ik dat mijn lichaam ook sneller kan dus we vertrouwen er maar op dat het weer terug komt.
Tot volgende week in Veenendaal dan kom ik jullie aanmoedigen!
dinsdag 17 juli 2012
IM Zurich
Al voor het finishen van de Ironman in Cozumel was ik ingeschreven voor de Ironman van Zwitserland. Na een meer dan goede voorbereiding voelde ik me ruim een week voor Zwitserland echt klaar voor de wedstrijd. Helaas werd ik op de maandag voor de wedstrijd ziek en dat duurde tot woensdag. De dagen die daarop volgde rustig aan gedaan en ik dacht weer helemaal hersteld te zijn.
Op zondag om 7.00 uur werden we weggeschoten en lag ik goed vooraan tussen ruim 1700 atleten. De 3,8 km was opgedeeld in twee stukken door een landgang halverwege. Het eerste deel was vrij makkelijk maar de golven waren hoog. Weinig last van andere atleten alleen had ik het gevoel dat niemand een rechte lijn zwom. Na de landgang die het lange monotone werk breekt begonnen we aan het tweede deel van het zwemmen. Ook hier had ik het gevoel dat we teveel meters maakten en niet in een rechte lijn zwommen. Ook leek er een stroming te zijn die ons zwemmen beïnvloedde.
Na 1 uur en 3 minuten klom ik op de kant en trok ik in de wissel een wind/ regenvest aan en armstukken. Daarna op de fiets voor 180 kilometer fiets plezier. De ronde liep het eerste deel vlak langs het meer van Zurich waar het parcours nagenoeg vlak is. Het liep lekker en na wat stuivertje wisselen met wat andere fietsers had ik mijn eigen tempo te pakken en reed ik mijn eigen race. Het was druk met allerlei mensen die achter elkaar aan reden. Gelukkig heb je goede officials in Zwitserland en zag je de ene na de andere kaart getrokken worden. Ik nam mijn voeding en voelde me op zich best ok, alles leek er goed uit te zien. De heuvel met de naam 'The Beast' liep goed alsook 'Heartbreak Hill'. In ronde twee ging het mis op het rechte stuk langs het meer van Zurich. Al mijn voeding kwam er uit en dus zag dat er volgens mij wat vies uit voor omstanders en andere atleten. Plan B was om vloeibare voedsel te nemen maar ook dat kwam er niet al teveel later uit. Mijn maag was niet gediend van repen en gelletjes, alles kwam eruit en dus was ik 'leeg'. Met een kleine 20 kilometer tot de volgende verzorgingspost zat ik er aardig doorheen. Ondanks alle ellende en de 100 keer dat ik tegen mezelf heb gezegd stap nou af want dit wordt niks meer toch doorgefietst en bij de eerst volgende verzorgingspost Cola genomen. Dat bleek mijn lichaam wel te verdragen en dus was plan C cola drinken en zien hoe we dit gingen overleven. Je begint jezelf ook echt af te vragen waar je dit aan te danken hebt. Ondertussen werd ik ingehaald door alles en iedereen. Ik was op, geestelijk en lichamelijk. Waar ik het vandaan heb gehaald weet ik niet maar ik heb het einde van de tocht gehaald op cola en doorzettingsvermogen. Ik heb gescholden en zelfs gejankt op de fiets, dit was niet wat ik me er van had voorgesteld.
In de tweede wisselzone de schoenen aan en dan maar een goed looponderdeel afwerken, dat was het enige dat ik nog kon doen om de dag positief af te sluiten. De eerste kilometers liepen goed en ik had een tempo gevonden dat me paste. Ik dronk weer cola en zo liep ik mijn kilometers. Frank gaf me nog wat voeding aan en riep me nog vooruit. Die had het ook zwaar, mij in de regen aanmoedigen. Uiteindelijk liep het in de derde ronde weer mis. Mijn maag was klaar met alles wat ik het die dag had aangedaan en dus zocht ik een toilet op. Ik denk dat ik daar bijna 5 minuten op heb gezeten. Na dat bezoek was het eigenlijk van toilet naar toilet rennen en was ik er echt klaar mee. Ik wilde alleen nog maar finishen, dat was het voornaamste doel. Het duurde lang en ik kan niet zeggen dat ik tijdens de wedstrijd heb genoten. Het was echt de meest afgrijselijke wedstrijd die ik ooit heb gedaan. Waar een wil is is een weg, en die eindigde ondanks alle tegenslag op het blauwe tapijt onder een finishboog. Net onder de 11 uur had ik nodig voor mijn lijdensweg, niet wat ik had gepland maar zoals ik weet krijg je niet altijd waar je recht op hebt.
Ondanks alle ontberingen en tegenslag kan ik zeggen nu ik dit typ dat ik wel wat pluspunten heb en dat dit hem gewoon niet was. Waarschijnlijk toch nog naweeën gehad van de dagen ervoor en dus niet helemaal fit gestart. Als je een goede Ironman wil draaien moeten alle vezels in je lichaam goed zijn, dat waren ze zondag 15 juli niet. Nu herstellen en nadenken over de rest van 2012, en wat gaan we doen in 2013?
Een woord van dank aan Gonny voor de schema's en de adviezen. Aan Frank, mijn neefje die er ondanks mijn lijdensweg voor me was en stond waar hij moest staan.
Op zondag om 7.00 uur werden we weggeschoten en lag ik goed vooraan tussen ruim 1700 atleten. De 3,8 km was opgedeeld in twee stukken door een landgang halverwege. Het eerste deel was vrij makkelijk maar de golven waren hoog. Weinig last van andere atleten alleen had ik het gevoel dat niemand een rechte lijn zwom. Na de landgang die het lange monotone werk breekt begonnen we aan het tweede deel van het zwemmen. Ook hier had ik het gevoel dat we teveel meters maakten en niet in een rechte lijn zwommen. Ook leek er een stroming te zijn die ons zwemmen beïnvloedde.
Na 1 uur en 3 minuten klom ik op de kant en trok ik in de wissel een wind/ regenvest aan en armstukken. Daarna op de fiets voor 180 kilometer fiets plezier. De ronde liep het eerste deel vlak langs het meer van Zurich waar het parcours nagenoeg vlak is. Het liep lekker en na wat stuivertje wisselen met wat andere fietsers had ik mijn eigen tempo te pakken en reed ik mijn eigen race. Het was druk met allerlei mensen die achter elkaar aan reden. Gelukkig heb je goede officials in Zwitserland en zag je de ene na de andere kaart getrokken worden. Ik nam mijn voeding en voelde me op zich best ok, alles leek er goed uit te zien. De heuvel met de naam 'The Beast' liep goed alsook 'Heartbreak Hill'. In ronde twee ging het mis op het rechte stuk langs het meer van Zurich. Al mijn voeding kwam er uit en dus zag dat er volgens mij wat vies uit voor omstanders en andere atleten. Plan B was om vloeibare voedsel te nemen maar ook dat kwam er niet al teveel later uit. Mijn maag was niet gediend van repen en gelletjes, alles kwam eruit en dus was ik 'leeg'. Met een kleine 20 kilometer tot de volgende verzorgingspost zat ik er aardig doorheen. Ondanks alle ellende en de 100 keer dat ik tegen mezelf heb gezegd stap nou af want dit wordt niks meer toch doorgefietst en bij de eerst volgende verzorgingspost Cola genomen. Dat bleek mijn lichaam wel te verdragen en dus was plan C cola drinken en zien hoe we dit gingen overleven. Je begint jezelf ook echt af te vragen waar je dit aan te danken hebt. Ondertussen werd ik ingehaald door alles en iedereen. Ik was op, geestelijk en lichamelijk. Waar ik het vandaan heb gehaald weet ik niet maar ik heb het einde van de tocht gehaald op cola en doorzettingsvermogen. Ik heb gescholden en zelfs gejankt op de fiets, dit was niet wat ik me er van had voorgesteld.
In de tweede wisselzone de schoenen aan en dan maar een goed looponderdeel afwerken, dat was het enige dat ik nog kon doen om de dag positief af te sluiten. De eerste kilometers liepen goed en ik had een tempo gevonden dat me paste. Ik dronk weer cola en zo liep ik mijn kilometers. Frank gaf me nog wat voeding aan en riep me nog vooruit. Die had het ook zwaar, mij in de regen aanmoedigen. Uiteindelijk liep het in de derde ronde weer mis. Mijn maag was klaar met alles wat ik het die dag had aangedaan en dus zocht ik een toilet op. Ik denk dat ik daar bijna 5 minuten op heb gezeten. Na dat bezoek was het eigenlijk van toilet naar toilet rennen en was ik er echt klaar mee. Ik wilde alleen nog maar finishen, dat was het voornaamste doel. Het duurde lang en ik kan niet zeggen dat ik tijdens de wedstrijd heb genoten. Het was echt de meest afgrijselijke wedstrijd die ik ooit heb gedaan. Waar een wil is is een weg, en die eindigde ondanks alle tegenslag op het blauwe tapijt onder een finishboog. Net onder de 11 uur had ik nodig voor mijn lijdensweg, niet wat ik had gepland maar zoals ik weet krijg je niet altijd waar je recht op hebt.
Ondanks alle ontberingen en tegenslag kan ik zeggen nu ik dit typ dat ik wel wat pluspunten heb en dat dit hem gewoon niet was. Waarschijnlijk toch nog naweeën gehad van de dagen ervoor en dus niet helemaal fit gestart. Als je een goede Ironman wil draaien moeten alle vezels in je lichaam goed zijn, dat waren ze zondag 15 juli niet. Nu herstellen en nadenken over de rest van 2012, en wat gaan we doen in 2013?
Een woord van dank aan Gonny voor de schema's en de adviezen. Aan Frank, mijn neefje die er ondanks mijn lijdensweg voor me was en stond waar hij moest staan.
Abonneren op:
Posts (Atom)