Al in September van 2010 ging er een rode cirkel om 25 juni 2011. Die zaterdag zou een mooie dag moeten worden met mijn afstuderen en een overwinning in de triatlon van Beesd. Dat er eind april ook nog eens een festival bovenop kwam was eigenlijk meer een extraatje.
Tijd tikt weg en kan je vriend zijn maar ook je vijand. Ik heb de afgelopen 4 jaar veel geleerd en had zelfs mijn scriptie geschreven over tijdsmanagement. Tijd was mijn beste vriend en plannen en structuur waren op mij van toepassing. Ik stelde mezelf realistische doelen en meestal haalde ik die.
Nu terug naar de realiteit, het heden of beter gezegd gisteren. Zaterdag 25 juni, de dag waarop het moest gebeuren was aangebroken en om 8 uur zat ik in de auto richting Breda voor mijn eindexamenpresentatie. Ik was zenuwachtig, had slecht geslapen want de afgelopen maanden waren niet gegaan zoals ik had verwacht.
Om half 10 zou mijn eindpresentatie starten en om kwart over 10 konden we pas beginnen. Ik hield mijn presentatie en dat verging me redelijk goed. Ik was nog niet echt zeker of het voldoende was, twijfel is er namelijk altijd bij zoiets als Grafisch Vormgeven. Ik bleef nog even op de Academie om nog wat andere presentaties bij te wonen en reed toen terug naar huis. Een oordeel over voldoende of onvoldoende kregen we s’avonds of uiterlijk maandag (officieel).
Thuis aangekomen moest de focus van studie naar sport. Ik liep hyper door het huis te stuiteren en was te druk in mijn hoofd om zaken helder te krijgen. De klok bleef maar tikken net als de regen. Ik ging mijn startnummer ophalen en kreeg nummer 1 toebedeeld, een nummer dat iedereen wil maar wat ook druk met zich meeneemt. Ik ging naar huis om de rest van de spullen te halen en mezelf klaar te stomen voor competitie. Thuis liep ik weer te stuiteren en heb volgens mij alles wel 10x gecontroleerd. Er was twijfel en lichte paniek.
Met de fiets ging ik naar de start, plekje zoeken en alles klaarleggen. Geen wedstrijdspanning of niks alleen de twijfel of ik mijn studie wel had afgerond. Ik stond met mensen te praten maar in gedachte was ik er niet helemaal. Net voor de start stond Rene onze fietstrainer er en die zei me “Vanmorgen was het afstuderen en nu is het wedstrijd”.
Het startschot klonk en we doken de Linge in, ik was niet attent genoeg, miste de groep voor me en kreeg een paar klappen. Ik probeerde een ritme te zoeken maar lag al snel achter de kop in niemandsland. Ik probeerde er het beste van te maken en eventuele snellere zwemmers in de voeten te volgen. Ik kwam ongeveer tegelijk met Simone uit het water. Mijn wissel was traag en net achter Waldo stapte ik op de fiets.
Waldo draaide een grote plaat en was al snel weg. Ik weet dat mijn lopen verbeterd is en dus durf ik daar tegenwoordig op te gokken. Ik probeer een tempo te fietsen waarbij ik nog maximaal kan lopen. Helaas waren de benen niet goed genoeg, mijn tempo was dramatisch en tegen de wind in schrok ik van het getalletje op de computer. Na de eerste ronde stond Roelof Smits met een lekke band. Dat motiveerde me enorm, ik kon Beesd gaan winnen nu Roelof buitenspel was gezet door pech. Ik denk dat ik mezelf op dat moment pas realiseerde dat ik bezig was met een wedstrijd. Ik heb mezelf pijn gedaan op de fiets om het gat met de kop te dichten maar het lukte me niet. Ik kwam aan in Beesd en wisselde wederom te traag. Vorig jaar was ik door de wissel geschoten, nu hebben mensen me kunnen zien.
Gas op de benen, dan maar pijn hebben bedacht ik me. Ik liep hard en haalde mensen in. De afstand tussen de kop werd kleiner maar de pijn in het lichaam groter. Na de eerste ronde draaide ik terug en probeerde ik het gas erop te houden. Het werd moeilijk en ik denk dat mijn spurt in de eerste ronde me teveel kracht heeft gekost. Ik kreeg het koud tussen kilometer vijf en zes en in mijn geval is dat vaak foute boel. Ik haalde Waldo in rond kilometer zes, dat is nog nooit gebeurd zo laat in een triatlon. Hij had echt hard gefietst, hij was de Chris Lieto van ons stel triatleten. Voor me liep nog 1 atleet, nog 3 tot 4 kilometer om een gat te overbruggen. Om mezelf eindelijk op de lijst van winnaars te zetten. Het werd moeilijk, de tijd en de resterende kilometers verstreken. Op het keerpunt kwam ik de atleet in kwestie tegen. Craig Alexander maakte ooit een gebaar naar Chris Mccormack tijdens de wereldkampioenschappen op Hawaii in 2007. Ik deed iets dergelijks ook, geen felicitatie maar meer een vorm van respect. na het keerpunt op de weg terug heb ik het geprobeerd, meerdere keren het tempo opgeschroefd maar de afstand leek onoverbrugbaar. Nog maar een keer, dichter bijkomen, gas blijven geven en mezelf pijn doen. De tank raakte op alsmede de afstand tot aan de finish. Ik werd weer tweede achter Cees Verbeek, de terechte winnaar.
Bedankt Cees voor de woorden die je me influisterde net na de finish, ik heb mijn best gedaan maar met mijn huidige vorm en de afgelopen maanden was dit het maximale en wellicht wel meer dan dat.
Iedereen bedankt die belangstelling toonde voor mijn studie, gisteren maar ook de afgelopen maanden. Ik heb moeite gehad met mezelf de afgelopen maanden, sport is mijn passie en als je dat minder moet doen omdat je elders (studie) prioriteiten moet stellen dan is dat soms lastig.
Na de triathlon zijn we met wat vrienden naar Defqon geweest, een mooie afsluiter van een bewogen dag. Helemaal mooi omdat ik toen ondertussen had gehoord dat ik was geslaagd voor mijn examen. Ik ben nu dus (on)officieel afgestudeerd aan de Academie voor Beeldende kunsten AKV - St. Joost te Breda.
Een dag om niet snel te vergeten. Wel kan ik jullie melden dat niemand zich volgend jaar een illusie moet maken want Beesd is volgend jaar van mij! Doelen stellen noemen we dat ;-)
Een gedeelte van mijn eindexamenwerk alsmede wat ander werk kunnen jullie vinden via volgende link:
Henry Piek Grafisch Ontwerp (Eindexamen)
Nogmaals allemaal bedankt, ik ga jullie zien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten